Vanochtend om half acht stonden ze er nog, de rijzige berk en de stoere esdoorn. We hebben nog weemoedig afscheid van ze genomen.

Maar toen kwam er een ploeg houthakkers, drie man sterk, met een reusachtige kraan, kettingzagen en een versnipperaar. Met grote mechanische overmacht gingen ze de bomen te lijf.
Binnen twee uur waren de bomen bedwongen en gereduceerd tot een stapel houtblokjes. De rest werd in snippers meegenomen. De bomen waren geschiedenis…
Om een uur of elf zat de werkdag er alweer op en vertrok de ploeg, de tuin als een boomloze woestijn achterlatend. Of nee, één boompje, onze sering, stond er nog. Het had moedig stand gehouden in deze storm.
