De dag waar we al zo lang naar uitkeken was aangebroken. De Dag van de Verboting, dinsdag 23 juni 2020. Al vroeg zaten we op onze tuinstoelen klaar in het plantsoen, koffie onder handbereik, wachtend op de dingen die gingen komen. Het werkschip De Twee Gebroeders begon op nummer 71 met het egaliseren van de bodem van het kanaal. Met de grote grijper van de kraan werden vette happen blauwe klei verplaatst naar het midden van het kanaal, zodat de bodem ‘op diepte’ kwam. Daarna werd onze boot, die onze boot niet meer was, verplaatst naar nummer 71.

Daarna voer de werkschuit naar nummer 73, verplaatste daar de klei, trof en passant grote bakken van verzinkt staal op de bodem aan en deponeerde deze in onze voormalige tuin. Daarna sloopte hij op ons verzoek de houten steiger die tussen de oever en onze boot lag en ook die kwam op ons erf terecht. Het begon meer en meer op een sloperserf te lijken.

Ondertussen liep het plantsoen ter hoogte van nummer 73 vol met belangstellenden. Buren, collega’s, vrienden en wijzelf vormden een bont gezelschap dat genoot van alle reuring. Jannelies speelde op haar trekzak, de zangers onder ons oefenden een canon op de wijs van Row row row your boat‘ om de Dobrá Voda 2.0 te verwelkomen.

Vaar, vaar, vaar die boot, over het kanaal,
welkom Dobrá Voda, welkom allemaal!

De Socratesbrug ging open. Het flottielje van woonark, geduwd door de Lotus, omringd door de kano van Wim, de bootjes van Wouter en Rikkert en gevolgd door de drone van elektricien Edwin, kwam dichterbij.

Een kostbaar en emotioneel moment, ons nieuwe huis op weg naar haar voor ons zo vertrouwde plek. Overbuurman Bas legde het versneld vast vanuit zijn zolderraam.

Die avond stapten we moe maar voldaan in ons tijdelijke bed op de Rijnlaan.