Na negen maanden van hard werken kunnen we nu zeggen: de boot is af! Niet dat er niet nog allerlei details gemaakt en geregeld moeten worden, natuurlijk. Zo hebben we nog geen naambordje bij de deur, geen lamp boven de tafel en is de houtkachel nog niet geïnstalleerd. Maar we wonen er tot grote tevredenheid en alles doet het langzamerhand.

We hebben nu ook een tuin met een schuur, twee pergola’s en piepkleine plantjes, die ons volgend voorjaar gaan verrassen.

Vandaag hebben we in de moestuin zelfs winterandijvie en knoflook gepoot en veldsla en spinazie gezaaid, dingen die in dit seizoen misschien nog net kunnen volgroeien…

Buiten het hek hebben de Bouwmeesterz een kastje in de schutting gemaakt, de ‘Binnen-Buiten-Bibliotheek’. Annemieke is het nu aan het schilderen. Binnenkort gaan daar boeken in die we graag willen weggeven.

De naam verwijst naar het ontwerpconcept van de hele boot, binnen = buiten. Als je binnenkomt sta je in de entree nog buiten en toch droog. Op de omloop ben je vlak bij de boot en zie je toch het hele kanaal. Vanuit de huiskamer loop je zo de tuin in. Vanaf het vlot spring je zo het kanaal in om te zwemmen.

De boot ligt eindelijk ongeveer waterpas. Dat ging niet zomaar vanzelf, ondanks alle constructieberekeningen. De Bouwmeesterz hebben 500 kg betonnen tegels op de zuidwesthoek van het dak geplaatst. Dat was nog niet voldoende; de boot lag nog steeds zo’n 15 cm scheef. Buurman Errol en zijn broer Michel die duiker is hebben vervolgens 1 kuub aan kunststoffen vaten met lucht onder de noordoosthoek van de boot geplaatst om daar meer opwaartse kracht te genereren. Dat heeft veel geholpen. Ook al ligt de boot nog niet perfect recht, voorlopig kijken we even aan hoe dit bevalt.

Al met al kunnen we nu ons blog over de Dobrá Voda 2.0 afsluiten. We hebben gewerkt aan plannen en ontwerpen vanaf 2017; de bouw heeft geduurd van januari tot en met september 2020. Al die tijd hebben wij ons enorm gesteund gevoeld door de vele mensen die ons volgden en bij tijd en wijle kwamen helpen en ondersteunen. Voor ons was het een ‘once in a lifetime’ project, waarvan we genoten en veel geleerd hebben. De kopzorgen die we soms ook hadden, ach, die zijn we alweer vergeten…